Het is achter de rug! Ik heb de ooglidcorrectie gister in een vliegensvlug tempo ervaren, ik stond binnen een uur namelijk weer buiten. Best een gekke ervaring.. Wat ik ook best wel gek vond en vind is dat je in gezond weefsel laat snijden, maar ja wie mooi wil zijn…

Dus gister was de grote dag! Om 13.50 uur had ik de afspraak, ik moest er een half uur van te voren zijn dus was er keurig om 13.20 uur. Eerst even melden bij de receptie; heeft u alle sieraden af gedaan? Ja. Heeft u 2 Paracetamol ingenomen? Nee nog niet want dat moest een half uur van te voren dus dat ga ik nu doen. “Is prima, er staat wel water in de wachtkamer”. “Hoe voelt u zich, bent u zenuwachtig”?
“Nee hoor, ik laat het wel over me heen komen”. “Dat is fijn, neemt u maar plaats in de wachtkamer. Wilt u een kopje koffie of thee”? “Thee graag, dank u”!

Om 13.45 uur werd ik al opgeroepen door een aardige assistente. Ze gaf aan dat ik kon gaan zitten op de behandelbank en gaf mij nog enige uitleg over de behandeling. Ik voelde me op mijn gemak bij haar. Na 10 minuutjes kwam de arts binnen en die ging een mooie tekening maken op mijn oogleden met zwarte viltstift. “Dit stukje huid haal ik er tussen uit”. “Oe da’s best veel”. Toch nog even aangegeven dat het mijn grootste angst is om mijn ogen niet meer te kunnen sluiten… Daar moest ik niet over in zitten want dat ging echt niet gebeuren. Oké daar vertrouw ik dan maar op…

De arts ging weer even weg en de assistente bereidde mij voor op de operatie. Ik mocht gaan liggen op de behandelbank, deze was verwarmd en dat was zeer aangenaam. Mijn haar werd afgedekt en ik kreeg een soort kraag om mijn nek, zo voelde het althans. Ik zag niks omdat er al een grote felle lamp op mij scheen ik mijn ogen maar dicht moest doen vanwege dat felle licht. We hadden een leuk gesprek en even later kwam de arts weer terug en begon met de operatie.

Eerst het rechter oog. Een klein prikje voor de verdoving, dit valt mee dacht ik. En het volgende wat ik dacht was; zo nu voel ik helemaal niks meer…. helaas dit bleek niet het geval. Van het eerste gedeelte voelde ik niks, het sneetje maken. Daarna ging hij met een apparaat aan het werk en dat was best even heftig! De huid werd als het ware weg gebrand, deze methode gebruiken ze omdat dit minder blauwe plekken geeft en de bloedvaatjes worden gelijk dicht geschroeid. Het stonk dan ook behoorlijk! Het voelde als een soort stroomstootjes dus ik schrok ook steeds. Ik moest me ontspannen zei de arts.. tsja doe dat maar eens als het pijn doet… “Ik zal mijn best doen” zei ik…

Het rechter oog was klaar.. pfff opluchting maar ja toen moest het linker oog natuurlijk nog. Ik heb één moment gedacht;  “ik ga weg, ik wil niet meer”..hahaha! Maar ja wie A zegt… dus ik ging de strijdt aan. Ontspannen maar weer en wat ademhalingsoefeningen van de yogalessen proberen al kon ik me op dat moment even niet herinneren hoe dat ook alweer moest… Adem in, adem uit dat was het belangrijkste. Goed na nog een aantal stroomstootjes links zei de arts uiteindelijk “Ik ben klaar en ga u een hand geven”. Gelukkig dat heb ik gehad! De assistente legde de laatste hand met de hechtingen en als finishing touch nog een aantal hechtpleisters. Ik was klaar! “Voel je je goed?” “Ja hoor, niks aan de hand”. “Tot over een week dan maar, dan verwijderen we de hechtingen”. “Tot volgende week en bedankt!”

Met een envelop vol papieren in mijn hand en boterhamzakjes met bevroren doperwtjes liep ik de wachtkamer in. Ben je al klaar? Zo dat gaat snel! Het was 14.30 uur, zo snel kan het dus gaan. In de auto moest ik gelijk gaan koelen met de doperwtjes, dus stoel achterover, gaasjes op de ogen en daar de zakjes met doperwtjes op. De komende 24 uur moet ik zoveel mogelijk koelen, dus ik had zelf ook al doperwtjes in zakjes gedaan zodat ik kan afwisselen. De bank was dan ook mijn grote vriend de afgelopen 24 uur en zelfs vannacht nog drie keer de zakjes omgewisseld met verse, koude doperwtjes. Vanmorgen dan ook geen blauwe ogen en de dikte valt ook erg mee. Tot 14.30 uur vanmiddag gekoeld en ik kan nu geen doperwt meer zien!

Wordt vervolgd met het eindresultaat!

Gelijk na de operatie                                                    1 dag na de operatie

Een selfie maken met doperwtjes op je ogen is best moeilijk 😉